Rozdzial XV

- Alex, jedz bo ja tez nie będę jesc – Luke zrobil smutna mine i po chwili wybuchnal smiechem.

- No już, już. Poczekaj – zasmialam się i napilam się lyk herbaty.

Luke podsunal mi jednego tosta.

Zasmialam się cicho i zjadłam go powoli.

Spojrzalam po chłopakach którzy patrzyli teraz tylko na mnie.

- Co jest? –spojrzalam na nich i usmiechnelam się delikatnie.

- Nic, po prostu to dziwne, ze upierasz się, ze nie jesteś z Luke’m a i tak nosisz jego ciuchy i zachowujecie się jak para – Michael wzruszyl ramionami i wrocil do jedzenia.

Wzruszylam delikatnie ramionami po czym prychnelam cicho i spojrzałam na Ashton’a.

Ten odwrocil się w moja strone i poslal mi najbardziej zniewalający uśmiech na całym swiecie.

Wstalam powoli i podeszłam do Ash’a.

Cmoknelam go we wlosy podeszłam do kuchenki.

- Luke, chodz tu na chwilke – usmiechnelam się delikatnie po czym chwyciłam tosta i ugryzłam delikatnie.

Chlopak kiwnal glowa i podszedł do mnie z uśmiechem.

- Zaproszenie na slub nadal aktualne? – spojrzałam na niego odkladajac jedzenie.

- Nadal czekam – usmiechnal się szerzej.

Rozejrzalam się po brazowych szafkach i szarym blacie po czym wrocilam na niego wzrokiem.

- Nie mow nikomu, ale ide z toba – chwyciłam go delikatnie za reke.

- Naprawde? – spojrzał mi w oczy i zanim zdazylam kiwnąć glowa, on wzial mnie na rece i zaczal skakać z radości.

Trzymalam się go mocno i smialam najgłośniej jak mogłam.

- Luke.. Lukey, Luke, puść mnie – przylozylam reke do czola i usmiechnelam się delikatnie.

Kiedy wreszcie się zatrzymaliśmy a chłopak mnie puscil, ja zatoczyłam się delikatnie do tylu i chwyciłam się szafki.

- Nic cie nie jest? Jejku, przepraszam – zasmial się zakłopotany.

- Nie, nic – odetchnelam cicho i spojrzałam na niego usmiechnieta.

Nadal krecilo mi się w glowie ale powoli przechodzilo.

I dobrze, te zielone barwy scian przyprawiają mnie o mdlosci.

Zamknelam oczy i delikatnie oparłam się o sciane.

- Boze, nigdy więcej mna tak nie krec – zlapalam się za glowe i jeknelam cicho.

Uslyszalam szuranie krzesła i poczułam jak ktoś mnie podnosi i ze mna gdzies idzie.

Nie mogłam nadal otworzyć oczu, bo robilo mi się nie dobrze.

W koncu, kiedy odwazylam się otworzyć oczy, a moja glowa przestala już wirować, spojrzałam na chłopaka który zaniosl mnie do pokoju.

- Dziekuje Ash – usmiechnelam się delikatnie po czym wsparlam glowe na dloni.

- Nie ma sprawy. W koncu.. W końcu jesteś dla mnie wazna – usmiechnal się delikatnie po czym usiadł obok mnie z butelka wody w rece.

Podal mi ja z uśmiechem.

Chwycilam niewielka butelke w rece i odkrecilam ja.

Pociagnelam lyk i odetchnelam cicho.

- Nadal ci niedobrze? – spojrzał na mnie zatroskanym wzrokiem.

- Nie, już jest lepiej niż było – usmiechnelam się delikatnie po czym odlozylam butelke.

- Slyszalem, ze idziesz z Luke’m na slub Katelyn? – westchnal cicho po czym usmiechnal się sztucznie.

Kiwnelam glowa po czym dodałam.

- Myslisz, ze mogę zalozyc ta moja nowa sukienke? Czy zostawić ja na poprawiny? – polozylam glowe na jego ramieniu.

- Mysle, ze na poprawiny. Jutro możemy pojsc i kupic ci sukienke, jeżeli chcesz – usmiechnal się delikatnie.

Spojrzalam na niego zdziwionym wzrokiem i usmiechnelam się delikatnie po czym kiwnelam glowa.

- Ashton! – usłyszeliśmy glos Calum’a po czym otwierające się drzwi.

Spojrzelismy na niego jednocześnie.

- Co tam Cal? – spojrzał na niego.

- Dzwonili do nas z Capitol Records. Musimy tam być jutro z samego rana – oznajmil mulat i zbiegl spowrotem na dol.

- Jezus, prze..

- Nic się nie stało. Pojde sama. Nie musisz się przejmować – usmiechnelam się delikatnie po czym cmoknelam go w policzek. – Dziekuje za checi.

- Za checi należy się cos więcej – wystawil delikatnie warge i zrobil mine smutnego psa.

- Ojej, a co chcialbys dostać? – zasmialam się cicho i zamknelam oczy.

- Ciebie – szepnal mi delikatnie do ucha.

- Ale.. Ale jak to mnie? – spojrzałam na niego zdziwiona.

- Po prostu, Alex. Podobasz mi się. Podobalas mi się taka bezbronna na tym boisku. Kiedy moglem cie obronić przed tymi pilkami.. Czulem się najlepiej na swiecie. – usiadł przodem do mnie.

Zarumienilam się delikatnie i spojrzałam mu w oczy.

- Ale Ashto.. – szepnelam ale on nadal mowil.

- Zabiore cie na jedna randke. Jeszcze nie wiem kiedy, ale zabiorę i po niej, możesz powiedzieć, ze nie chcesz ze mna być – usmiechnal się delikatnie.

Westchnelam cicho i kiwnelam glowa.

- Usmiechnij się. Twój uśmiech dodaje mi otuchy – przejechal opuszkami placow po moim policzku i usmiechnal się delikatnie.

- Nie mogę. Glowa mnie boli Ashton. Za dużo tego wszystkiego – westchnelam cicho i cmoknelam go w policzek – ide do domu. Do zobaczenia Ash – usmiechnelam się słodko i zeszłam na dol.

Wpadlam niechcący na Mike który obrzucil mnie wspolczujacym wzrokiem.

Najpierw nie zrozumiałam dlaczego ale później zauwazylam Luke’a który wpatrywal się we mnie ze smutna mina.

- Lukey. Nic się nie stało – podeszłam do niego delikatnie i przytuliłam go najmocniej jak mogłam.

- Przepraszam. Ja naprawdę nie chciałem – wtulil swoja twarz w moja pusta przestrzen pomiędzy ramieniem a szyja i pociagnal delikatnie nosem.

- Luke, spokojnie. Nie raz jeszcze tak się stanie, a ja i tak będę cie uwielbiać – cmoknelam go w jego blond wlosy i poglaskalam go po plecach.

- Ale.. Ale jak to? – spojrzał na mnie zakłopotany.

- Co masz na myśli? – spojrzałam mu w oczy.

- No.. Uwielbiasz mnie? – szepnal prawie niedosłyszalnie.

- Jestes moim malym Australijskim Skarbem Luke – usmiechnelam się delikatnie.

Przygryzl delikatnie warge i westchnal.

- Pewnie mnie teraz znienawidzisz, no ale trudno – usmiechnal się przepraszająco.

Chwycil mnie za policzki i wpił się w moje usta.

Prez chwile czułam się dobrze.

Zaskakujaco dobrze.

Ale zaraz pomyslalam o Ashton’ie.

Oderwalam się od chłopaka, cmoknelam go delikatnie w usta ostatni raz i wybiegłam z domu.

Weszlam do swojego auta i odjechałam.

Boze. Co za dziwny dzień.