Rozdzial XXVIII

Zarumienilam się i spuscilam glowe.

Smiesznie, ze ktoś potrafil mnie pokochać kiedy ja sama nie umiałam pokochać siebie.

A może on mnie nie kocha?

Może to tylko głupie zauroczenie?

Nie dowiem się poki nie sprobuje.

Uslyszelismy ciche klaskanie kapci Pani Hemmings która niosła nam kanapki z Vegemite, Nutella, szynka i serem.

Chlopcy uśmiechnęli się delikatnie i podziękowali mamie Luke’a.

Ona polozyla kanapki przed nami i usiadła na fotelu obok mnie.

Owinelam się szczelniej jej swetrem i usmiechnelam się delikatnie.

Do naszej grupy dolaczyl jeszcze Jack, Ben i Tata Luke’a.

- Poznamykalismy wszystkie okna i je zabezpieczyliśmy. Raczej grad nie powinien wybic szyby – oznajmil najstarszy z braci.

Liz usmiechnela się delikatnie i podsunela mi talerz z kanapkami.

- Nie, dziekuje. Nie jestem glodna – usmiechnelam się delikatnie i przesunelam talerz spowrotem.

- Nie Alex. Znowu to robisz. Weź chociaż jedna. Nie jadlas sniadania. – zauwazyl Ashton.

- Chyba nie chcesz znowu być karmiona? – Luke podniosl brew.

Spojrzalam na niego, po czym westchnelam i chwyciłam jedna kanapke.

Ugryzlam jej maly kawalek i zaczelam zuc.

- Zadowoleni? – spojrzałam na nich,

- Nawet nie wiesz jak bardzo – Michael usmiechnal się delikatnie i siegnal po kolejna kanapke.

- Dobrze. Z racji tego, ze nie macie dzisiaj szkoły, powinnismy powtórzyć jakiklwiek material w domu a później możecie robic co chcecie. Zgoda? – zagadnela Liz.

Usmiechnelam się delikatnie i spojrzałam na Luke’a który zaczal mowic.

- Znaczy bo ja z Alex już się umowilismy, ze powtórzymy razem chemie – usmiechnal się delikatnie.

- No dobrze. To idzcie na gore. Jak zgłodniejecie to wiecie gdzie jest lodowka. A poza tym, jestem tu przez caly czas wiec jak cos to wołajcie – usmiechnela się szeroko.

- Dobrze mamo – Luke wstal i pociagnal mnie do jego pokoju.

Za sobą slyszalam tylko chichoty.

Chlopak otworzyl drzwi do swojego pokoju i wpuscil mnie jako pierwsza.

Jego pokoj był wystrojony na podstawie lat 70-90.

Proste dwuosobowe lozko wykonane z drewna i przemalowane na czarno.

Sciany w kolorze brudnego blekitu.

Usmiechnelam się delikatnie i usiadłam na lozku.

Spojrzalam w kat gdzie lezaly 3 gitary.

Jedna czarna – klasyczna.

Druga akustyczna tak samo jak trzecia.

Obok lozka stało biurko a naprzeciw biurka stala szafka.

Chlopak wyjal ksiazke do chemii i usiadł obok mnie.

Spojrzal na mnie z uśmiechem i z iskierkami w oczach.

Wrocil wzrokiem na ksiazke i zaczal czegos szukac.

Spojrzalam na niego.

Zaczelismy powtarzac wskazany przez niego material.

W pewnym momencie polozylam się na ziemi a on polozyl się obok mnie odkladajac ksiazke.

Spojrzalam na niego po czym przeniosłam wzrok na sufit.

Chlopak najwyraźniej nie chciał tracic ze mna kontaktu wzrokowego wiec obrocil się i w mgnieniu oka był już nade mna.

Spojrzalam na niego i oblal mnie delikatny rumieniec.

- Kocham jak się rumienisz – zasmial się delikatnie i musnal moje usta swoimi.

Nie wiedziałam co powiedzieć.

Nie wiedziałam co mam czuc.

Emocje rozpieraly mnie od srodka.

Nagle potężny piorun uderzyl blisko nas.

Podskoczylam i przytuliłam się mocno do Luke’a.

On tylko mnie objal, wstal ze mna na rekach , poprawil mnie na swoich rekach i zszedł ze mna na dol.

- Widze, ze dobrze się bawiliście – Cal zasmial się delikatnie.

Chlopaki zrobili nam miejsce.

Siedzialam pomiędzy Michael’em i Ashton’em ponieważ Luke poszedł do kuchni.

- Burza to zdecydowanie nie moja bajka – pokrecilam glowa i oparłam się glowa o ramie Ashton’a.

- Boisz się? – spojrzał na mnie i wzial przedostatnia kanapke z Vegemite.

- Troszke. Po prostu, to bije tak nie przewidywalnie. A jeżeli uderzy w nas? – powiedziałam po czym przygryzłam swoja warge i spojrzałam na niego.

On odsunal chleb od swoich ust i odlozyl go na talerz.

- Nie uderzy. – zachichotal cicho.

Spojrzalam na niego, westchnelam i wstałam po czym wybiegłam po schodach na gore.

Wbieglam do pokoju Luke’a i rozejrzałam się.

Było calkiem ciemno.

Przyciagnelam kolana do brody i spojrzałam za okno.

Po chwili niebo przeszyla gruba jasna blyskawica.

Po niej nastapil donośny huk.

Pisnelam cicho i przytuliłam się mocniej do swoich kolan.

Uslyszalam szczek zamka.

Nie podnosiłam wzroku ale poczułam czyjas obecność naprzeciw mojej twarzy.

- Nie boj się. To tylko burza. Alex spokojnie -  uslyszalam jak dobrze znany mi glos.

Ashton.

- Smiales się ze mnie. Jestes jak wszyscy. Zostaw mnie. – wyszeptałam i schowałam twarz w zagłębienie pomiędzy moimi kolanami a moja klatka piersiowa.

- Alex, nie chodzilo mi o to żeby cie urazic. Nigdy bym tego nie zrobil. Kocham Cie i chce dla ciebie jak najlepiej – uslyszalam jak się poprawia wiec delikatnie podniosłam glowe.

Teraz kleczal przede mna.

Wzial moje dłonie w swoje i spojrzał mi w oczy.

- Dlaczego? – zapytałam.

- Dlaczego co?

- Dlaczego się smiales?

- Bo jesteś niemozliwa.

Przygryzlam warge.

Czy on chciał sprawić mi przykrość?

Nie mam pojęcia.

Może robil to nieświadomie?

A może chciał się mnie pozbyć?

Ale dlaczego?

- J.. Jak to? J..Ja m.. ja myslalam, ze mnie lubisz..

- Lubie? Alex, kocham Cie i nie wyobrażam sobie mojego zycia bez ciebie.

- To dlaczego..

Chlopak podniosl moja glowe tak, ze nasze oczy były na rowni.

Przyblizyl się do mnie i zaczal mowic.

- Nawet gdyby jakakolwiek blyskawica uderzyłaby w tym momencie w ten dom. Obronilbym Cie. Będę przy tobie zawsze, wszędzie. Kocham Cie. Będę cie chronil do końca moich dni, rozumiesz? Ale musisz mi cos obiecać.

Spojrzalam na jego oczy pelne troski i milosci.

- Co tylko chcesz. – odpowiedziałam bez namysłu.

- Kochaj mnie. 

***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Dziekuje za wszystkie komentarze :)

*Minimum szesc komentarzy (kreatywnych) do nastepnego rozdzialu:) Do zobaczenia kochani <3